چند روزی می شود ، مثل خزر توفانی ام
من فدای چشمهاتم ، دلبر گیلانی ام

سبز جنگل های گیلان ، سبز چشمان شماست
حافظ چشم توام ، مامور جنگلبانی ام

صد قصیده شرح چشمانت کنم بی فایده است
شاعر قرن ششم هستم ، خود خاقانی ام

ارمغانت شاخه ای زیتون منجیل است و من
امپراطور کبیر دوره ی ، یونانی ام

بی تو خورشیدی ندارد ، آسمان لحظه هام
من هوای رشت هستم ، دایما بارانی ام

نوجوانم کرده چشمت ، این خود نوستالوژی است
سخت بیتاب تب عشقی ، دبیرستانی ام

بی قرارم بی قرارم بی قرارم بی قرار
من تپش های تنی ، با روح سرگردانی ام

کور خواهم کرد چشمی ، را که دنبالت کند
با غرور و غیرتی ، در خون کردستانی ام

جشن می گیرم اگر، در خانه ام مهمان شوی
با خودت خورشید من شو ، در شب مهمانی ام

چه کرده‌ام که مرا پایمال غم کردی
چه اوفتاده که دست جفا برآوردی

به نوک خار جفا خستیم نیازردم
چو برگ گل سخنی گفتمت بیازردی

مرا به نوک مژه غمزهٔ تو دعوت کرد
بخورد خونم و گفتا برو نه در خوردی

به حق غمزهٔ شوخ تو در رسم لیکن
زمردی است مرا صبر نه ز نامردی

به ره چو پیش تو باز آیم و سلام کنم
به سرد پاسخ گوئی علیک و برگردی

بسوختی تر و خشک مرا به پاسخ سرد
که دید هرگز سوزنده‌ای به این سردی

مرا نگوئی کاخر به جای خاقانی
دگر چه خواهی کردن که کردنی کردی

خاقانی

خاقانیا حدیث فلک در زمین به است
کامسال طالعت ز فلک در زمین گریخت

حاصل خاقانی از سودای تو
چشم گریان و دل بریان بماند

خاقانی است و چند هزار آرزوی دل
دل را چه جای عشق و چه پروای دلبر است

خاقانی است و چند هزار آرزوی دل
دل را چه جای عشق و چه پروای دلبر است

گفت که خاقانیا روی تو زرفام نیست
گفتم معذور دار زر ننماید به شب

خود پرده‌ام دراندم و خود گویدم که هان
خاقانیا خموش که جای نفیر نیست

ز آرزوها که داشت خاقانی
هیچ و همی به جز وصال تو نیست

خاقانیا سپاه غم آمد دو منزلی
جان را دو اسبه خیز به خدمت به در فرست

نظر بردار خاقانی ز دونان
جگر میخور که دلجویی نمانده است

خاقانیا دمی که وبال حیات توست
در سینه کن به گور که همدم پدید نیست

خود یار نارد از دل خاقانی ای عجب
گوئی چه بود کاین کرم از من دریغ داشت

خاقانی ارچه نرد وفا باخت با غمش
در ششدر اوفتاد که مهره گذر نداشت

مرقد خاقانی از فرقد نهادی بخت من

گر به کوی او محل پاسبانستی مرا