شلوار لــــــی را برایمان فرستادند..
اول زیاد هم بــــد نبود!!!
بعد شد آفـــــــــت غیرت و حیا!!!
پسرانه اش از بالا کوتاه شـــد!!!
و...
دخترانه اش از پایین!!!
چادر شــد...
مانتو های بلند...
مانتو ها ذره ذره آب رفت!!!
حالا دیگر باید آن را بلــــــــــوز نامید!!!
چادر چادری ها هم کم کم تبدیل به شنــــــل شده!!!
یا آنقــــــدر نازک که...
بودنش طعنه ایست به نبودنش!!!
حالا که دیگر شلـــــوار جایش را به ساپـــورت داده!!!
روسری ها هم که از عقب و جلو آب رفته!!!

مانده ام فردا فرزندان این نســــــل هنوز هم...
"مـــــــــــــــــادر" را...
اسوه پاکی...
و...
"پــــــــــــــــــــدر" را...
مظهر مردانگی میدانند!!!

کاش مردان حرمت مرد بودنشان را بدانند...
و...
زنان شوکت زن بودنشان را...
کاش مردان همیشه مرد باشند...
و...
زنان همیشه زن...
آنگاه...
نه روز "زن " داریم!!!
و نه...
روز "مرد "!!!

بلکه هر روز...
روز " انسانیت "
در تعجبم؟ !!!!!!!!
از مردی که از ترس خط و خش ؛
ماشینش را چادر میپوشاند
اما
همسر
و دخترش
را رها میکند.❗

جواب شاعر اهل بیت به اهانت شاهین نجفی:
خبر امدکه به دلدار اهانت شده است
و به دستان علمدار جسارت شده است

به خیالت مثلا قافیه سازی کردی؟
بچه جان با دم یک شیر تو بازی کردی

پسرک اخر این قصه خودت باخته ای
این چه ابیات کثیفیست به هم بافته ای

به چه حقی تو دم از دست علمدار زدی؟
شرح رسوایی خود را همه جا جار زدی

بی حیا حضرت عباس کجا و تو کجا؟
مایه ی فخر همه ناس کجا و تو کجا؟

تو که هستی که از عباس سخن میرانی؟
ذره ای نام و نشان پدرت میدانی؟

طینت پاک و نیاکان نکو میخواهد
بردن نام علمدار وضو میخواهد

توی گنجشک به شیطان لعین بنده شدی
باز با واژه ی "شاهین"سبب خنده شدی

نجفی با پسر شاه نجف کارت چیست؟
خود ابلیس حیا کردو هوادارت نیست

پرچمش فوق علم هاس علمدار حسین
پسر سوم زهراست علمدار حسین

اسوه ی مردی و اسطوره ی مردانگی است
بانی مکتب جانبازی و فرزانگی است

صولت صفدری و هیبت حیدر دارد
همت و معرفت فاتح خیبر دارد

خودالله به عباس علی مغرور است
چشم خفاش به این نور الهی کور است

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریه‌ی جانسوز و دگر هیچ
افسانه بود معنی دیدار، که دادند
در پرده یکی وعده‌ی مرموز و دگر هیچ
خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ
زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش
گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ
زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست
لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ
خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی
دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ