باران رحمت ( سیمای خورشیدی )


گر چه، درختِ پُر، بارِ نگاهت، سر بزیر داشت
زهی دنیایِ اُبُهت بود، که در اوج، خضوع داشت
یک لحظه نبود، که گدا با پادشاهِ حُسن، برابر شد
عمری بود، که در بارانِ رحمت، حضور داشت

گدا که بر حسنِ ادب و فضائلت، حیرت زده بود
از حُسنِ مرحمتِ شأنِ ولایتت، ذوق زده بود
ندیده بود تا آن زمان، بزرگی، به چنین شایستگی
که مُحبتش، از درِ رأفتِ الطافِ خداوند، سرزده بود

تا که بر فرازم، نمایان شدی، با انوار خدائیت
عیان شد، در سیمایِ پُر فروغَت، انوار سمائیت
منتظران، رشد می خواهند، به اعجاز خداوندی
تا دریابند جلوۀ اَحسنُ الخالقین را، در انوار الهیت

ای که هر لحظه بر حسرت ظهورت، می چکد اَشک
قلبی که به عشق تو، می طراود، از درون خود مُشک
زعیم جهانیان با شد در نگاهش مهدی فاطمه سلام الله علیه
تا بپایان رسد با ظهورش، غُصۀ ظلم ظالمان، به عدل

شرح رؤیای فرزانگان را نمودم باز
تا در فراغ حضورت بسازم انتظارت را ساز
خاطره ای ماندگار نشود، جر، به سیمایِ خورشیدِ یار
مگر از دلدارِ بندگان، خداوندِ رحمان نماید یاد

خداوندا ز اضطرار، دعای امن یجیب و فرج را، خوانده ایم
به امید ّ مرحمتِ تو، کمال و منزهی خلایق را، خواسته ایم

( گل افشان گل محمدی)