wolf
ی ویژگی عجیبی ک ما آدما داریم و خیلی اذیتم میکنه اینه که “مرده پرست” ایم …
فلانی میمیره ، تازه می شینیم ب خاطرات قشنگی ک باهاش داشتیم فک میکنیم …
گل میبریم سر قبرش …
و همش افسوس میخوریم چرا بیشتر باهاش وخت نگذروندم ، چرا بیشتر جویای حالش نشدم ، چرا …
و این افسوس تا همیشه باهامون میمونه …
ما فکر میکنیم آدما قرارع همیشگی باشن تو زندگیمون … و این میتونه یکی از دلایلی باشه ک نسبت بهشون بی توجه ایم …
wolf
فصل عوض می شود جای آلو را خرمالو میگیرد جای دلتنگی را دلتنگی …
نشه رو هوام
اگ شد چی؟ میای رو زمین؟
هر چی که عاقبت بخیری هست