-الو، الو...آقا رضا... آقای امام رضای عزیز...
سلام آقا.. خوبین شما؟! حالِ زائراتون خوبه ان شاءالله...؟!
آخرین باری که اومدم حرمتون کِی بود؟ یادم نمیاد!
ازتون خداحافظی نکردم که نکنه فکر کنید سیر شدم از زیارت... دوباره بطلبید منو...
یادتونه؟ دستامو محکم گره زدم به شبکه های ضریحتون که مبادا جدا بشم ازتون..
خودمو گم کردم تو شلوغیِ حرمتون که مبادا گم بشم تو شلوغیِ دنیا!
سرمو تکیه دادم به دیوارای حرم و .. زیرِ لب چی میگفتم؟ حافظه ام هم ضعیف شده ها
آهان میگفتم.. میگفتم...
اگر گریان به دیوارِ حرم تکیه نمیدادم
کدامین کوه طاقت داشت این حالِ پریشان را..
هعی آقا... پریشان شدیم آقا شاید شما به دادِ دلمون برسی..
تو این دنیا که کسی جز شما صدای اشکای ما رو نمیشنوه، تهشم بهمون میخندم..
گله ای ندارم، دلمو زائرت کردم! بالاخره یا با پای دل، یا با پای جسم میرسونیم خومونو بهت!
شبکه های ضریحتو بغل میکنیم، دلمونو به پنجره فولادت گره میزنیم، فرقی که به حالِ ما نمیکنه!
به هرحال ما عاشقِ شماییم آقای امام رضا..
بگذریم..
سگ کویت به دست آرد رگ خواب غزالان را،
اگرکه سرمه چشمش کند خاک خراسان را
چنان احساسی و پاک و لطیف و مهربان هستی
که شاعر میکند عشق تو ، لات چاله میدان را
غبار خاک پایت را نسیم آورد تا تهران،
بنا کردند بازار طلای سبزه میدان را
تو آن شاهی که برعکس عرب ها با کمی لبخند،
بدون جنگ و خونریزی گرفتی خاک ایران را
به پَر بشکافت، نیلِ مردمِ دورِ ضریحت را
خدای طور! موسی کرده ای انگار، دربان را
اگر گریان به دیوار حرم تکیه نمیدادم
کدامین کوه طاقت داشت این حال پریشان را ؟...
گرفته کفشداری جای کفش انگار پایم را
به این ترفند پابند توام باقی دوران را

نوشته: دلارام
شاعر: هادی جانبها