علی شریعتی تو یه نامه به عشقش اینطور ابراز علاقه کرده:
«عزیز مهربان بداخلاق صبور تندجوش!
امید بخش یأس آور، پرحرف حرف نشنو، بدترین بد خوبترین خوب؛
با وِی نتوان زیستن، بی وِی نتوان بودن!
یک جور درهم برهم شلوغ پلوغ قرو قاتی عزیزی که تو را نمیتوانم تحمل کنم و دنیا هم بی تو تحمل ناپذیر است.»
فقط میشه گفت سنگ تموم گذاشتی مرد!
۴ موافق
1401/02/24 - 09:42
گذاشته بودم اینو قبلا...
عه
ببخشید
باشه
:/