یه سوال
سوالمو با این مثال شروع میکنم:
تصور کنید خانواده ای میخوان برن سفر اما پسر جوون این خونواده قراره بمونه خونه, پدر به پسر میگه ما حدود یه هفته میریم و برمیگردیم اما روز باز گشت دقیقا مشخص نیست
خب پسر تو این یه هفته هرکاری که دوست داره میکنه ..میخوره و میپاشه هرجا که دوست داره میره
اما همین که روزهای اخر میرسه خونه رو مرتب میکنه حواسش هست که کی بره بیرون و بیاد خلاصه اماده برای استقبال بقیه اعضای خانواده میشه هرچند نمیدونه کی خانواده از سفر میان اما حواسشو جمع می کنه که سوتی نده...
حالا ما شدیم همین پسری که سال ها پدرش به سفر رفته و حالا روزهای اخر سفر پدره...
خب دوباره تصور کنید فردا روز موعوده ,همین یکشنبه!!
میخواین چی کار کنید..
فردا قراره واقعه که دیگه سیاسی نیست که یه عده ای بگن به ما ربط نداره اتفاق بیفته ؟؟؟
و اما اصل سوال:
چرا اینقدر ظهور از خودمون دور میبینیم؟؟؟
5 امتیاز + /
0 امتیاز - 1395/04/12 - 14:17 در
منتظران مهدی فاطمه
سلام.
به نظرمن چون وقتی خونواده میرن سفر ایمان داریم یقین پیداکردیم که دراون روز مشخص برمیگردن وباید خودمونو آماده کنیم اما ما خودمونو نمیتونیم برای ظهور آقامون آمده کنیم شاید دلیل بی توجهی من همین ایمانم باشه.من اگه ایمان داشته باشم یه ثانیه ی دیگه تواین دنیانیستم خودمو واسه مرگم اماده میکنم کارای خوب انجام میدم به خدابیشترنزدیک میشم اماحیف مرگ وازخودم دورمیدونم ظهوراقا هم همچنین خیلی دورمیدونم ازخودم واین یک اشتباهه بزرگی درمن هست من باید ایمان داشته باشم دستم روبه دعا باشه دعای فرجوبخونم خودمو به اقا باکارا بارفتارام اماده کنم یقین پیداکنم ظهوری هست قیامتی هست مرگی هست اخرتی هست.
من باگفته ی خودم نمیگم ایمان ندارما یه وقت سوتفاهم نشه هممون شیعه هستیم وبه ظهوراعتقادداریم من حرفم این بودکه خودمو برای ظهور آقا آماده نکردم.
موافقم با حرفت آبجی
عهههه