س حضرت امام)

با او خندیدم

امام هنگامى که در نجف بودند، گاهى بیرون مى‏ رفتند و برمى ‏گشتند و با یک ذوق و شوقى مى‏ گفتند: یک بچه‏ اى را دیدم که این جورى بود با او خندیدم، دست روى سر و صورتش کشیدم. یک بچه ‏اى که وضع ظاهرش نظافتى نداشت، با اینکه امام خودشان خیلى نظیف و تمیز بودند، و یک بچۀ کثیف خیلى روى ایشان نمى ‏تواند تأثیر بگذارد. ولى امام آن طور از او تعریف مى ‏کردند و با یک ذوقى مى‏ گفتند که مثلاً دستى به سر او کشیده بودند. به نظرم مى ‏آمد که مثلاً چه چیزى از آن کودک مى ‏تواند براى امام جالب باشد. این براى من جالب بود که محبت ایشان روى چه مبنایى است. بعد حس کردم که این محبت مبنا دارد، براى اینکه این بچه‏ ها به فطرت خودشان نزدیکتر هستند، اینها به خدا نزدیکتر هستند و خداخواهى در همه آنها مشترک است، بدون اینکه هنوز جایگزینش کرده باشند و هنوز کس دیگرى را در مقابلش گذاشته باشند؛ و مى ‏دیدم که امام براى محبت و عاطفه یک مبنا دارند، و آن مبنا برمى‏ گردد به اصل باورشان که خدا باورى باشد.



مریم کشاورز (نوه آیت‏ اللّه‏ پسندیده)