فقط اونجا ک حضرت سعدی میگه:

من چرا دل ب تو دادم ک دلم میشکنی؟؟؟؟😔

دو عالم را به یک بار از دلِ تنگ
برون کردیم، تا جای تو باشد

#سعدی

من از آن روز که در بند تو ام آزادم
پادشاهم که بدست تو اسیر افتادم

#عشقم_سعدی

#سعدی

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل‌‌
که گر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم!

سعدی : هرگز آن دل بنَمیرد که تو جانش باشی
نیک‌بخت آن که تو در هر دو جهانش باشی

آنکه برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت
به همه عالمش از من نتوانند خرید…

“سعدی”

سعدی :

تُرُش نباشم اگر صد جواب تلخ دهی
که از دهان تو شیرین و دلنواز آید

بیا و گونهٔ زردم ببین و نقش بخوان
که گر حدیث کنم، قصه‌ای دراز آید

سعدی :

همچنان شکر عشق می‌گویم
که گرم دل بسوخت جان بنواخت

سر جانان ندارد هر که او را خوف جان باشد

به جان گر صحبت جانان برآید رایگان باشد

#سعدی

رفتم که از دیوانه بازی دست بردارم
تا اَخم کردم مطمئن شد دوستش دارم …

واکرد درهای قفس را گفت: مختاری!
ترجیح دادم دست روی دست بگذارم …

بیزارم از وقتی که آزادم کند، ای وای!
روزی که خوشحالش نخواهد کرد آزارم …

این پا و آن پا کرد گفتم دوستم دارد
اما نگو سر در نمی آورده از کارم …

از یال و کوپالم خجالت می کشم اما
بازیچه ی آهو شدن را دوست می دارم …

با خود نشستم مو به مو یادآوری کردم
از خواب های روز در شب های بیدارم …

من چای می خوردم به نوبت شعر می خواندند
تا صبح، تصویر من و سعدی به دیوارم …

#مهدی_فرجی

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست
یا شب و روز به جز فکر توام کاری هست …

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس
که به هر حلقه موییت گرفتاری هست …

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست
در و دیوار گواهی بدهد کاری هست …

هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید
تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست …

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم
همه دانند که در صحبت گل خاری هست …

نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس
که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست …

#سعدی

عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم
یا گناهیست که اول من مسکین کردم

تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری
غم دل با تو نگویم که ندانی دردم‌

ای که پندم دهی از عشق و ملامت گوییتو نبودی که من این جام محبت خوردم

تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من
ترک جان دادم از این پیش که دل بسپردم

عهد کردیم که جان در سر کار تو کنیم
و گر این عهد به پایان نبرم نامردم

من که روی از همه عالم به وصالت کردم
شرط انصاف نباشد که بمانی فردم

راست خواهی تو مرا شیفته می‌گردانی
گرد عالم به چنین روز نه من می‌گردم

خاک نعلین تو‌ای دوست نمی‌یارم شد
تا بر آن دامن عصمت ننشیند گردم

روز دیوان جزا دست من و دامن تو
تا بگویی دل سعدی به چه جرم آزردم

یکی طفل دندان برآورده بود
پدر سر به فکرت فرو برده بود

که من نان و برگ از کجا آرمش
مروت نباشد که بگذارمش

چو بیچاره گفت این سخن نزد جفت
نگر تا زن او را چه مردانه گفت

مخور هول ابلیس تا جان دهد
هر آن کس که دندان دهد نان دهد

سعدی شیرازی

بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان
مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

او را خود التفات نبودش به صید من
من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد
اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم