چون برف
که هرگز هیچکس ندانست
تکه‌های خودکشی یک ابر است.

#گروس_عبدالملکیان

زخم سینه‌ات را باز کردم...
نشستم به تماشای آسمان...
تو را نمی‌توان نوشت...
چرا که مثل رودخانه‌ای طولانی در جریانی...
و هم‌زمان که آفتاب ...
بر پاهایت طلوع می‌کند...
در سرت غروب کرده‌است....

تو را نمی‌توان نوشت...
تو زیبایی...
و این هیچ ربطی به زیبایی‌ات ندارد...
حرف نمی‌زنی ...
چرا که می‌دانی ...
یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است...
وقتی سکوت می‌کند، آسمان...
عصر...
بر روح صندلی می‌نشینم...
رنجِ چای را می‌نوشم...
خیره می‌شوم به چشم‌هات...
و فکر می‌کنم...
خدا نزدیکتر شده...
آن‌قدر...
که وقتی درخت می‌تکانم...
ابرها بر زمین می‌ریزند...



#گروس_عبدالملکیان

زنبورها را مجبور کرده ایم،...
از گل های سمی عسل بیاورند !!!
و گنجشکی که سال ها،
بر سیم برق نشسته
از شاخه های درخت می ترسد !!!
با من بگو چگونه بخندم ؟
هنگامی که دور لب هایم را،
مین گذاری کرده اند !!
ما کاشفان کوچه های بن بستیم
حرف های خسته ای داریم...
این بار،
پیامبری بفرست،
که تنها، گوش کند !...



#گروس_عبدالملکیان

شخصیت هایی در من اند
که همدیگر را زخمی می کنند
همدیگر را می کشند
همدیگر را
در خرابه های روحم خاک می کنند
من اما
با تمام شخصیت هایم
دوستت دارم...


#گروس_عبدالملکیان

بوی خونم چرا تو را بر نمی‌گرداند

کوسه‌ی آب‌های گرم!

#گروس_عبدالملکیان

كليد را
در جمجمه‌ام بچرخان وُ
داخل شو!
به آغوشِ اعصابم بيا
در تاريكىِ سرم بنشين.
اتاق را بگرد!
و هرچه را كه
سال هاست پنهان كرده‌ام،
از دهانم بيرون بريز

#گروس_عبدالملکیان