کیمیا علیزاده که مسابقه می داد، یکی از میان جمعیت فریاد زد: نترس...

ما نمی ترسیم. ما سالها پیش پدران، پسران و برادران و معشوقه هایمان را به جنگ فرستادیم و نترسیدیم.
ما نمی ترسیم. سالها در تبعیض و تحقیر و ظلم زندگی کردیم و لبخند زدیم.
ما کتک خوردیم، شکنجه شدیم، اسید رویمان ریختند و نترسیدیم.
ما شعر گفتیم، کتاب نوشتیم، فیلم ساختیم و حقمان را فریاد زدیم و نترسیدیم.
خیلی از ما یک تنه، هم مادر بودیم و هم پدر، بی پناه بودیم و تنها، ولی نترسیدیم.
توی خیابان رکیک ترین حرفها را شنیدیم، پشت فرمان تحقیرآمیزترین جمله ها را شنیدیم، اما رد شدیم و نترسیدیم.
در سرزمینی که جمله ی تاریخی اش" از زن کمتر " نقل و نبات است و از دهان خردینه پسری هم نثار می شود، ما نترسیدیم.
در کشوری که مرد متجاوز بی گناه است و دختری که متجاوز را کشته بالای دار، زندگی کردیم و نترسیدیم.
ما دختران زیادی به دنیا خواهیم آورد، دخترانی که پشت درهای بسته ی ورزشگاهها مدال می آورند و بی پروا گریه می کنند و می خندند و نمی ترسند.