« علم وادب »
مرا علم و ادب ، ياران نشان است
به شيرين نامـي ، قناديان است
ره علم و ادب ، بسيـار دارد
كه از ما شاعران ،آن در بيان است
نصيحتهـاي پـُر معنـاي شعـرش
براي راه هـر آدم ، عيان است
به راه علم و دانـش ، رهبـر آمد
به علم رهبـر آن ، بي زيان است
نصيحتهـاي شيريـن نامـي آن
نشان دارد،كز آن شيرين دهان است
حلاوت دارد و شيرين چو جان است
شكر پاشي به مغـز استخوان است
ره پند و نصيحت ، راه نيك است
خصوص از شاعري،گر نكته دان است
هر آنكس سد بـر علم و ادب بود
همان فردس كه از آن ناكسان است
هر آنكس دوري از علم و ادب كرد
يقين باشد كه از آن جاهلان است
هر آنكس دانش و علم و ادب يافت
زِ بدگو و زِ بدبين، در امان است
حسن تا راه علم و دانش آموخت
به راه علم و دانش ، جاودان است
٭٭٭
دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی

هر چنــد شعـر می تپـد در مــن ولـی قلم
احسـاس را نمی بَـرد در عرصـه ی وجـود

دل خوشم با غزلی تازه همینم کافیست


تو مرا باز رسـاندی به یقیــنم کافیست


قانعم بیشتر از این چه بخـواهم از تو؟


گاه گاهــی که کنارت بنــشینم کافـیست


گله ای نیست من و فاصـله ها همزادیم


گـاهی از دور تورا خوب ببینم کافیست


آسمانی تو در آن گستـره خورشیدی کن


من همین قدر که با حال وهوایت گه گاه


برگی از باغچه ی شعـر بچینم کافیست


فکرکردن به تو یعنی غزلی شور انگیز


که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست

منِ بیــــچاره مـــدت هـــاست کــــسی را مخـــــاطبِ
شعـرهایم کــــرده ام
کـــه خــــــیلی وقت است غــــــایب اســـــت !
گاهی آنچنان مزخرف میشوم که برای دیگران
قابل درک نیستم !
حتی عزیزترین کسم را از خودم میرانم !
اما…
در دلم آن لحظه آرزو میکنم تا بگوید:
میدانم دست خودت نیست!
درکت میکنم…
یادت هست مادر؟
اسم قاشق را گذاشتی قطار، هواپیما، کشتی ؛
تا یک لقمه بیشتر بخورم یادت هست ؟
شدی خلبان ، ملوان ، لوکوموتیوران
میگفتی بخور تا بزرگ بشی
آقا شیره بشی . . . خانوم طلا بشی
و من عادت کردم که هر چیزی را بدون اینکه دوست داشته
باشم قورت بدهم حتی
بغض های نترکیده ام…

باشـد بـــرو بـعــد از تـــو هـم مـن می تـوانـم

سـرشـار از عـشـق و پــر از شـادی بـمـانــم،



این اشک ها از شـوق یک فصل جدیـد است

دارم تـــو را از چـشـم هـایــم می تــکــانــم



حـالا رهـایــم از تـــو می خـواهــم از امــروز

قــدر تـمــام لـحـظـه هـایــم را بـدانــم



بــیـــزار بــودم از بـه امــیــد تــو بــودن

ایـنـکـه تــو مجـبـورم کـنـی شـاعـر بـمـانـم



یـادت می آیـد حـرف شـیـریـنـم تــو بـودی

مـثـل شکـر حـل می شدی در استکانـم؟



دیـدی چـگـونـه روی لـب هایـم تـرک خورد

شعـری که می شد از تـه قـلـبـم بخوانـم؟



بـاشـد بــرو حـالا کـه احـسـاسـی نـداری

بـاشـد بـرو بـعـد از تــو هـم مـن می توانـم ...





شیرین خسروی

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـانی دلـم رفت

بــاور نـمـی کــردم بــه آســـانی دلـم رفت



از هـم سـراغـش را رفـیـقـان می گـرفـتـنـد

در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـانی... دلم رفت



رفــتــم کـنــارش ، صـحـبتـم یـادم نـیـامــد!!

پـرسـیـد: شعـرت را نمی خـوانی؟ دلم رفت



مـثـل مـعــلـم هـا بـه ذوقـــم آفـریـن گــفـت

مــانـنــد یـک طــفــل دبـسـتــانـی دلـم رفت



مــن از دیــار «مـنــزوی» ، او اهــل فـــردوس

یک سیـب و یـک چـاقـوی زنجانی ؛ دلم رفت



ای کاش آن شب دست در مویش نمی بـرد

زلـفش که آمــــد روی پـیـشـانی دلم رفــــت



ای کـاش اصـلا مـــن نمی رفــتـم کــنــارش

امـا چـه سـود از ایـن پشیــمـانی دلـم رفـت



دیگـر دلـم ــ رخت سفیدم ــ نـیـست در بـنـد

دیـروز طـوفـان شد،چه طـوفـانی... دلم رفت



کاظم بهمنی

من به بعضی چهره ها چون زود عادت می کنم

پـیـششـان سـر بـر نمی آرم ، رعایت می کنم

همچـنـانکـه بـرگ خـشـکـیده نمـاند بـر درخـت

مـایـه ی رنـج تـو بـاشـم رفـع زحمـت می کنم

این دهـــــان بـاز و چـشم بی تحرک را ببخش

آنـقــدر جــذابـیـت داری کـه حـیـرت می کـنـم

کـم اگـر با دوسـتـانم می نشینم جـرم تـوست

هر کسی را دوست دارم در تـو رؤیـت می کنم

فکر کردی چیست مـوزون می کند شعـر مـرا؟

در قــدم بـرداشــتـن هـای ِ تـو دقـت می کـنم

یـک ســلامـم را اگـر پـاسـخ بـگـویی مـی روم

لـذتـش را بـا تـمـام شـهــر قـسـمـت می کنم

ترک ِ افـیـونی شبیه تو اگـر چه مشـکـل اسـت

روی دوش دیــگـــران یـک روز تـرکـت می کـنـم

تـوی دنـیـا هـم نـشـد بـرزخ کـه پـیـدا کـردمـت

می نـشیـنم تـا قـیامـت بـا تـو صحبت می کنم





کاظم بهمنی