هنوز کامل نشده..شاید چند نفر باقی مانده باشند .

خدا با اون عظمتش نتونسته ملتو راضی کنه منو شما چ انتظاری از خودمون داریم؟؟؟



حرف ملت فقط حرفه حرف هیچ اهمیتیم نداره

شمایل امام باقر (علیه السلام)
«ابن شهر آشوب» در «مناقب» می‌نویسد: امام باقر (عليه السلام) میانه بالا و چهارشانه بود. چهره ‌ای نورانی و مویی مجعد و سیمایی گندمگون داشت، خال سیاهی بر روی گونه و خال سرخی بربدنش دیده می‌ شد، میان باریک و صدایش خوش آهنگ بود. برخی آن حضرت را چاق می دانند البته به معنی قوی هیکل و نیرومند که با همان حالت در مزرعه کشاورزی می کردند.
آن حضرت هرگاه می‌خندید، می‌فرمود: «اللهم لا تمقتنی» یعنی خداوندا بر من خشم مگیر.(11)

شمایل امام صادق (علیه السلام)
بیشتر شمایل آن حضرت، مثل پدرشان امام باقر (علیه السلام) بود، جز آن که کمی لاغرتر و بلند تر بودند.
مردی میانه بالا، سفید روی، پیچیده موی و پیوسته صورتشان چون آفتاب می ‌درخشید. در جوانی موهای سرشان سیاه و در پیری سفیدی موی سرشان بر وقار و هیبتشان افزوده بود. بینی‌ اش کشیده و وسط آن اندکی برآمده بود و بر گونه راستش خال سیاه رنگی داشت.
محاسن مبارک آن جناب نه زیاد پرپشت و نه زیاد کم پشت بود. دندان هایش درشت و سفید بود و میان دو دندان پیشین آن گرامی فاصله وجود داشت. بسیار لبخند می ‌زد و چون نام پیامبر برده می‌شد رنگ از رخسارش تغییر می‌ کرد.(12)

شمایل امام کاظم (علیه السلام)
امام کاظم (عليه السلام) به دلیل آن که مادرش اهل سرزمین آفریقا بود، پوست سبزه تند مایل به سیاهی داشت. در عین حال صورت مبارکش چنان نورانی و درخشان بود که به زاهر (نورانی و درخشان) شهرت داشت. مزاج شریفش گرم و محاسنش انبوه و پرپشت و قامتش متوسط بود.(12)

شمایل امام رضا (علیه السلام)
در باره خصوصیات ظاهری امام رضا (علیه السّلام) بسیارى از مورّخان گفته‏ اند که آن حضرت، خرمایى یا سرخ رو بود.(14) و در برخى اسناد گفته شده است که او سفیدرو بود و قدّى میانه داشت.(15) نقل شده است: حضرتشان شبیه ترین مردم به خاتم رسولان (صلّى اللّه علیه و آله) در عصر خودش بود و هر کس پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله) را در عالم خواب می دید به شکل و شمایل امام رضا (علیه السّلام) می دید.(16) «ابن صباغ» در «فصول المهمه» آن حضرت را با قامتی معتدل و میانه توصیف کرده است.(17)

منم کنکور دارم مثلا ولی اگه بتونم خانواده رو راضی کنم نمیخوام برم

؟

از امام زمان (عج) نقل شده كه درباره ايشان فرموده‌اند:
«و زوّجه ابنته سيدة نساء العالمين» (۱)؛
«پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم)، دخترش سرور زنان عالم را به نكاح او – حضرت علي (عليه السلام) – درآورد».
فاطمه‌ي زهرا (سلام الله عليها) به اعتراف برخي از علماي اهل سنت و اجماع شيعه‌ي دوازده امامي، برتر از زنان عالم حتي از حضرت مريم (عليهاالسلام) و زنان پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) است، و كسي تا روز قيامت همتا و همانند او نخواهد بود.
۲- صفات حضرت زهرا (سلام الله عليها) از ديدگاه امام زمان (عج)
از امام زمان (عج) نقل شده كه به خداوند متعال عرضه مي‌دارد:
«… و اتقرب اليك بخِيرة الأخيار، و امّ الانوار، و الانسية الحوراء، البتول العذراء، فاطمة الزهراء» (۲)؛
«و به تو نزديكي مي‌ جويم به برگزيده‌ ي برگزيدگان، و مادر انوار و انسيه‌ي حورا، بتول عذراء، فاطمه زهرا (عليهاالسلام)».
امام زمان (عج) براي مادرش حضرت زهرا (عليهاالسلام) صفاتي را ذكر كرده است؛
۱- بهترين انتخاب شده‌ها.
۲- مادر اماماني كه همگي نور هدايت‌اند.
۳- انساني كه همچون حورالعين است.
۴- قطع شده و بريده شده از عادات زنانگي.
۵- دوشيزه و باكره بودن.
۶- پرتو افكني و نور افشاني.
۷- بازگرفته از آتش دوزخ.
۳- حضرت زهرا (سلام الله عليها) الگوي حضرت مهدي (عج)
امام مهدي (عج) مي‌فرمايد:
«وَفي إبْنَةِ رَسُولِ اللهِ (صلي الله عليه و آله و سلم) لي أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» (۳)؛
«دختر رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) (فاطمه زهرا (عليهاالسلام)) براي من، اسوه و الگويي نيكو است».
شيخ طوسي (رحمه الله)، در كتاب الغيبة خويش، قصّه‌ي مشاجره‌ي ابن ابي‌غانم قزويني با جماعتي از شيعه، درباره‌ي امر جانشيني امام عسكري (عليه السلام)، را نقل كرده است. ابن ابي‌غانم اعتقاد نداشت كه امام عسكري از خود جانشيني به يادگار گذاشته است. عده‌اي از شيعيان، به حضرت نامه‌اي مي‌نويسند و در آن، مشاجره‌اي را كه ميان ابن ابي‌غانم و جماعت شيعه ايجاد شده، يادآور مي‌شوند.
حضرت قائم(عج)، در جواب نامه، به خطّ مبارك خود، بعد از دعا براي عافيت شيعيان از ضلالت و فتنه‌ها، و درخواست روح يقين و عاقبت به خيري آنان، و تذكر به اموري چند، مي‌فرمايد: «فاطمه‌ي زهرا، دختر رسول خدا، براي من، در اين مسئله، الگوي خوبي است».
در اين‌ كه حضرت چه گفتار يا رفتاري از حضرت زهرا(س)، را سرمشق خويش قرار داده، احتمال‌هاي مختلفي بيان شده است. كه در اين‌جا، به سه مورد از آن‌ها اشاره مي‌شود:
۱- حضرت زهرا (س)، تا پايان عمر شريفشان، با هيچ حاكم ظالمي بيعت نكرد. حضرت مهدي (عج)، هم بيعت هيچ سلطان ستمگري را بر گردن ندارد.
۲- شأن صدور اين نامه اين است كه برخي از شيعيان، امامت ايشان را نپذيرفته‌اند. حضرت مي‌فرمايند: «اگر مي‌توانستم و مُجاز بودم، آن‌چنان مي‌كردم كه حق بر شما كاملاً آشكار شود به گونه‌اي كه هيچ شكّي براي شما باقي نماند، ولي مقتداي من حضرت زهرا (س) است. ايشان، با اين كه حق حكومت از حضرت علي (عليه السلام)، سلب شد، ولي هيچ‌گاه براي بازگرداندن خلافت، از اسباب غير عادي استفاده نكرد. من نيز از ايشان پيروي مي‌كنم، و براي احقاق حقم، در اين دوران، راه‌هاي غير عادي را نمي‌پيمايم.»
۳- حضرت در پاسخ‌نامه، فرموده است: «اگر علاقه و اشتياق فراوان ما به هدايت و دست‌گيري از شما نبود، به سبب ظلم‌هايي كه ديده‌ايم، از شما مردمان روي‌گردان بوديم.» حضرت، با اشاره به حضرت زهرا (عليهاالسلام)، مي‌خواهند بفرمايند، همان‌طوري كه اذيت و آزاري كه دشمنان نسبت به حضرت فاطمه (عليهاالسلام)، روا داشتند، و سكوتي كه مسلمانان پيشه كردند، هيچ كدام سبب نشد كه ايشان از دعا براي مسلمانان دست بكشند، بلكه آن حضرت، ديگران را بر خود مقدم مي‌داشت، من نيز اين ظلم‌ها و انكارها را تحمّل مي‌كنم و از دل‌سوزي و راهنمايي و دعا و… براي شما، چيزي فرو نمي‌گذارم.
۴- توسل امام زمان (عليه السلام) به جده‌اش فاطمه (عليهاالسلام)
از امام زمان (عليه السلام) نقل شده كه در دعايي عرضه مي‌دارد:
«و اتقرّب اليك بخيرة الأخيار، و امّ الانوار، الانسية الحوراء، البتول العذراء، فاطمة الزهراء» (۴)؛
«و به تو نزديكي مي‌جويم به برگزيده‌ي برگزيدگان، و مادر انوار، و انسيه‌ي حوراء، بتول عذراء، فاطمه‌ي زهرا».
فاطمه‌ي زهرا (عليهاالسلام) از چنان عظمتي برخوردار است كه حتي امام زمان (عليه السلام) به وسيله‌ي او به سوي خداوند متعال تقرب مي‌جويد».
پي‌نوشت‌ها:———————–
۱٫ اقبال الاعمال، ص ۲۹۰٫
۲٫ بحارالانوار، ج ۹۵، ص ۳۷۸٫
۳٫ الغيبة طوسي، ص ۲۸۶، ح ۲۴۵؛ احتجاج، ج ۲، ص ۲۷۹؛ بحارالأنوار، ج ۵۳، ص ۱۸۰، ح ۹٫
۴٫ بحارالانوار، ج ۹۵، ص ۳۷۸٫

كنند.

صلحاء و بزرگان از شيعه و سنّي در كمال آداب غسل كردند و لباس پاكيزه پوشيدند، قفل به دست هيچ كس باز نشد مگر به دست خود مرحوم سيّد، و چون ميان حرم آمدند كلنگ هيچ كدام بر زمين اثر نكرد، مگر به دست سيّد ابراهيم.

حرم را قُرق كردند و لحد را شكافتند. ديدند بدن نازنين حضرت رقيه سلام‌الله عليها، ميان لحد و كفن صحيح و سالم است اما آب زيادي ميان لحد جمع شده است.

سيّدابراهیم در قبر رفت، همين كه خشت بالاي سر را برداشت ديدند
سيّد افتاد. زير بغلش را گرفتند،
{-31-هي مي‌گفت: «اي واي بر من.. واي بر من..
به ما گفته بودند يزيد لعنةالله عليه، زن غسّاله و كفن فرستاده

ولي اکنون فهميدم دروغ بوده، چون دختر با پيراهن خودش دفن شده. من بدن را منتقل نمي‌كنم، مي‌ترسم بدن را منتقل كنم و ديگر به عنوان "رقيّه بنت الحسين" شناخته نشود و من نتوانم جواب بدهم.

سيّد بدن شريف را از ميان لحد بيرون آورد و بر روي زانوي خود نهاد و سه روز بدين گونه بالاي زانو خود نگه داشت و گريه مي‌كرد تا اينكه قبر را تعمير كردند.

وقت نماز كه مي شد سيّد بدن حضرت را بالاي جايي پاكيزه مي‌گذاشت. پس از فراغ از نماز برمي‌داشت و بر زانو مي‌نهاد، تا اينكه از تعمير قبر و لحد فارغ شدند، سيد بدن را دفن كرد.
و از معجزه آن حضرت اين كه سيّد در اين سه روز احتياج به غذا و آب و تجديد وضو پيدا نكرد و چون خواست بدن را دفن كند دعا كرد كه خداوند پسري به او عطا فرمايد.
دعاي سيّد به اجابت رسيد و در سن پيري خداوند پسري به او لطف فرمود که نام او را "سيّد مصطفي" گذاشت.
آنگاه والي واقعه را به سلطان عبدالحميد عثماني نوشت؛ او هم توليت زينبيّه و مرقد شريف حضرت رقيّه و امّ كلثوم و سكينه را به سيد ابراهيم واگذار کرد.

اين قضيه در سال 1242 هجري شمسي رخ داده و در کتاب «معالي» هم اين قضيّه مجملاً نقل شده و در آخر اضافه کرده است:
«فَنزلَ في قبرها و وَضع عليها ثوباً لفَّها فيه و أخْرجها، فإذا هي بنتٌ صغيرةٌ دُونَ البُلوغِ و كانَ متْنُها مجروحةً مِنْ كثرةِ الضَّرب»
« آن سيّد جليل وارد قبر شد و پارچه اي بر او پيچيد و او را خارج نمود، دختر كوچكي بود كه هنوز به سن بلوغ نرسيده، و پشت شريفش از زيادي ضربات مجروح بود.»

پس از درگذشت سيّد ابراهيم، توليت آن مشاهد مشرفه به پسرش سيّد مصطفي و بعد از او به فرزندش سيّد عبّاس رسيد.فرزندان سيّد

تصحیح میکنم ارامش