نمدونم

😂😂

ما رمز همراه بانک مون طوری ک میگن اثر انگشت می خواد

...
و مردی که انگشت‌ اشاره‌‌‌اش پینه دارد از نوشتن مدام با خودکار بیک آبی، شاید مبتلا به حضور دلبری باشد با چشم‌های سیاه ویران کننده، و هر بار که مرد برمی‌گردد خانه، هر بار که صورت شیر و گندم زن را تماشا می‌کند، و هر بار کلامی می‌گویند با هم، بی‌اختیار، دستش را می‌برد کنار گونه‌ی زن، تاب‌ موهای کوتاه هایلایت شده‌اش را می‌اندازد پشت نرمه‌‌ی گوش؛
‌
‌ و اگر کائنات را خوش بیاید از گفتن این حرف، و نفس کسی حبس نشود از اندیشه‌ی این لحظه‌ی کوتاه، شاید بوسه‌ای بنشاند بر آن انحنای لعنتی گونه که خداوند، نگهدارش باشد.

من، گمان دارم که همه‌ی آدم‌ها، به این ابتلا زنده‌اند. به بودن کسی که آن‌ها را می‌فهمد. و می‌داند که هر کدام از کلمات‌شان، چه معنایی دارد. و می‌تواند از میان چند واژه‌ی تایپ شده توی چت، یا صدایی ضبط شده بر روی تلفنی منشی‌دار یا پیام کوتاهی ویدیویی، رنج‌شان را بفهمد. و بیاید. بماند. ببوسد. به آغوش بکشد. نوازش کند. بگوید من هستم. نترس. نگران نباش.

و ای‌کاش، این واژه‌ها، حقیقتی هر روزه باشند، نه خیالی سرخوشانه. و همه‌ی آفریده‌ها، مبتلا باشند به بودنی مداوم، بی هراس فقدان. و آدمی‌زاد، تنها نماند در این برهوت هول‌آور. و هیچ کس نفهمد که «کامو»، توی «سقوط» چه نوشته است.

و بلند بلند، توی کوچه و خیابان و جاده و هر جا -مسیری برای رفتن است- زار نزند با این چند کلمه‌ی پر اندوه که می‌گوید «برای من ماجرای مردی را نقل کرده‌اند که دوستش به زندان افتاده بود و او شب‌ها بر کف اتاق می‌خوابید تا از آسایشی لذت نبرد که رفیقش از آن محروم شده بود. چه کسی آقای عزیز؟ چه کسی برای ما بر زمین خواهد خفت؟»‌

#مرتضی_برزگر

چگونگی این بازگشت را غزالی با استفاده از مفهومی به نام "ملامت" بیان می کند. ملامت از نظر او وسیله و روشی است باطنی که برای عبور از مراحل متعدد راه توحید باید از آن استفاده کرد. بطور کلی، وقتی که عشق در وجود عاشق به کمال می رسد، او می تواند از این وسیله درونی که به صمصام یا شمشیر تشبیه شده استفاده کند. این ملامت وابستگی عاشق را به خلق و وابستگی را به خودش و در نهایت وابستگی عاشق را به معشوق قطع می کند. چون معشوق هر چند که صورت الهی دارد ولی هنوز یک مرتبه پائین تر از وحدت محض است و در مرتبه ی توحید قرار دارد. و عشق نباید به چیزی جز وحدت بسنده کند.
عشقی که عاشق به دنبال آن است عشق مطلق است و معشوق هم برتر است. به همین دلیل برای کسی که خواهان این عشق است وصل و هجران یکی است، چه وصل رسیدن به معشوق است و هجران دوری از او. عشق مطلق همان حقیقت ازلی است که از ذات حق برخاسته و در نهایت هم عین ذات است. به همین دلیل است که غزالی به گونه ای از او یاد می کند که گویی از حق تعالی سخن می گوید. می نویسد: هم او آفتاب و هم او فلک. هم او آسمان و هم او زمین. هم او معشوق و هم او عشق، که اشتقاق عاشق و معشوق از عشق است. چون عوارض اشتقاقات برخاست کار باز با یگانگی حقیقت خود افتاد"(4)
از نکات مهمی که در رساله ی سوانح آورده شده است معنای حسن و جمال است." حسن که به فارسی آرا نیکویی ترجمه کرده اند و همان چیزی است که امروز به آن زیبایی می گوییم خصوصیتی است که معشوق را معشوق کرده است. آنچه عاشق را عاشق می کند عشق و شوق است، و این عشق و شوق به خاطر معشوق و حسن و جمال اوست"(5)
صفات و حالات عاشق همچون بیچارگی و درویشی و نیاز و همچنین درد و بلایی که او در عشق متحمل می شود عاشق را در طی سلوک مراحل عشق یاری می دهد تا سرانجام به وصال معشوق برسد اما وصال حقیقی این نیست که عاشق به حضور معشوق برسد و او را در برگیرد. وصال حقیقی از نظر احمد غزالی زمانی متحقق می شود که عاشق دست از هستی خود بشوید و به اصطلاح در معشوق فنا شود. البته شیخ بعداً توضیح می دهد تا عاشق به مقام یقین نرسد. یعنی به نظاره جان ننشیند نمی تواند به مقام فنا برسد.

اوووه واقعا حرف درست رو زدید..