خیال تو در من

بهشتی ست که در ابرهایش

دو مرغ عشق

تصنیف های عاشقانه را

دوصدائی می خوانند

گل ها

سرشان را بالا می گیرند

تا پروانه ها را ببوسند

زیبائی ات مرا احاطه می کند

با اشک های بهشت در چشمانم

آنجا که رنگین کمان های روشن

هرگز خاموش نمی شود

و ستارهٔ چشمانت

در نور ماه می درخشد

اما

اینهمه زیبائی را چه سود

اگر کسی نباشد که

رؤیاهایم را با او تقسیم کنم ؟!

با این همه

روزی مرا خواهی یافت

در احساسی که

به هیچ کس تعلق ندارد

و شاید دلت خواست اندکی بمانی

تا باور کنی که

اشک های من در بهشت

تنها حسرت یک لبخند را

همراهی می کنند

با من از خواستن بگو

در مخمل صدایت

با زبانی که در پوستُ استخوانم

لرزه می ریزد

با من از پایان روز

با زبان شب بگو

با آرایش واژه هائی که

زادهٔ آزادی اند

و مرغان عشق را

به پرواز می برند

با من از زیبائی بگو

با نواهای لالائی

با نجواهای میلُ رضایت

که نفس هایم را به آه می نشانند

و با من از عشق بگو

با لب های قلبی که من می ستایم

با صدایِ همیشه

به کوری چشم فاصله ها
چراغ چشم تو

در من روشن ست

صورتت چون ماه

در چاه دلم افتادست

جائی که من

سکّهٔ آروهایم را

در آن می ریزم

و بعد از تو من
در گوشه ای از باران

تو را

همیشه دوست خواهم داشت

با دلی که

جا مانده است در عشق

میان رازهای دوردستی که

تو را در خیال من می ریزند

رازهائی که

از زمزمهٔ زیر لبِ چشم هایت

در خلوت دلتنگی

عاشقانه می چینند

این غریبانه های آشنا

که اتاق من می شوند

هر شب
از راه و

بیراهه می آئی
تن آلودهٔ گل های صحرائی

سر بر شانهٔ خیالم می گذاری

با سرانگشت کوکب ها

دفتر دلم را می گشائی

من در هزاران شالیزار

در تو ورق می خورم

تو از مزارع دست هایت در من

آفتابُ باران می ریزی

و دانه های شعر من

جوانه می زند

در عاشقانه های پیوندی

چشم هایم را می بندم
جائی در دنیا نمی ماند

که با تو آنجا نباشم

و این فقط

زیر سر یک نفر ست

کسی که نامش

عشق ست

عاشقانه هایم برای تو
تنها نمونه ای ست برای پیش تماشا

نسخهٔ کامل

مشتمل بر هزار و یک ورق شهرزاد قصه گوست

در قلب هزار و یک شب من

عشق همان جاذبه ای ست
که باعث می شود

تو

چون سیب سرخی

پر از عطرهای ممنوعه

در دلم می افتی

و با هر نفسی که می کشم

تو پا به ماهِ بوسهُ باران

در بستر اندیشهٔ من

عاشقانه به دنیا بیاوری

اسم توست
بر لب نفس هایم

که در گوشِ قلب من می پیچد

و آن لحظهٔ ساکت

خواهم دانست

که مرده ام

چشم هایم را که می بندم
جائی با تو هستم

و اصلا برایم مهم نیست

که وقتم را

روی تو تلف می کنم

من

با تو بودن را دوست دارم

وقتی که تو

موضوع رؤیاهای من هستی

عشق یعنے دل بلرزد
تا کہ نامش میبرے

عشق یعنے درد یارت
را بہ جانت میخرے

عشق یعنے مے بنوشے
دم بہ دم از جام او

سرو خود را بشکنے
تا سر بہ پایش آورے

صدایت ... ؛
دلتنگی هایم را
کفاف نمی کند !
آغوشَت را بفرست
تا به التهابش
کوچ کنم وُ ...
با نسیم نفس هایت
جان بگیرم..