fatima
به نظرم بحران ۲۴ سالگی به مراتب خونه خراب کن تر از ۱۸ سالگیه. وقتی از ۲۴ که بگذری و وارد نیمه دوم دهه سوم زندگیت بشی دیگه واست خیلی چیزا مهم نیست، خیلی چیزا که شاید تا سال قبل واسه به دست آوردنشون حاضر بودی هر کاری بکنی.
fatima
توهم مهم بودن برای آدمها خیلی بده. واقعیتش اینه که بودن و نبودن ما تو زندگی آدمهای دیگه هیچ تفاوتی زیادی ایجاد نمیکنه. به قول بوکوفسکی، ببین!هیچکس قرار نیست از نبودنت بمیره. شاید فقط چند ساعتی دیرتر بخوابه!