شک خیلی بَده.
تویِ رابطه وقتی بیش از حد شکاک بشی، این بیشتر از اینکه شریک‌ رابطه‌ت رو آزار بده، خودت رو آزار میده.

وقتی به کار‌ها و رفتار یکی شک میکنی، همیشه با دید منفی بهش نگاه میکنی.
همیشه فکر میکنی اون آدم داره بهت دروغ میگه.
داره بهت خیانت میکنه.
اون آدم داره به هر نحوی که شده تورو میپیچونه.
اون آدم با آدمای زیادی جز تو رفت و آمد داره.
با آدمای زیادی حرف میزنه و تو تنها آدمِ زندگیش نیستی.

وقتی میره بیرون، بهش زنگ میزنی میگی با کی رفتی بیرون؟ کی پیشته؟ اون صدای کی بود؟ گفتی با دوستت میری بیرون، گوشیو بده بهش ببینم پیشته؟ آدرس بده میخوام بیام پیشت! وقتی حتی میره یه جایی که تو دعوت نیستی، یا به هر شکلی که شده مانع رفتنش میشی، یا یه راهی پیدا میکنی که خودتم باهاش میری؛ صرفاً بخاطر اون شکی که بهش داری.


شک اصلا ربطی به اعتماد نداره، همه میتونن به یکی خیلی اعتماد داشته باشن، و توی یه لحظه و یه جا بهش خیلی شک کنن.

شاید اصلا توی واقعیت ماجرا اینطور نباشه.
شاید اصلا اون آدم هیچ کار خطایی نکنه.
و این در واقع تو هستی که چون بهش شک کردی، نسبت بهش بدبین شدی.

"وقتی به کسی شک میکنی، دقیقا مثل این میمونه که انگار یه سوزن رو توی تختت گم کرده باشی." یا پیداش نمیکنی، یا تا وقتی که پیداش کنی از ترسِ اون سوزن، حتی نمیتونی به اون تخت نزدیک بشی.

شکِ تویِ رابطه هم دقیقاً مصداق همینه. آرامش رو از آدم میگیره.
در واقع توی رابطه، هیچی بدتر و سمی‌تر از شک کردن نیست.

#یادداشت

یه غمیه توو دلم، نمیدونم از چیه.
انگار که سالها‌ست همینجوری غصه‌ی کلی چیزا جمع شده روی هم، شده این غمی که تو دلمه.
یه جوری غمگینم که هیچی نمیتونه خوشحالم کنه.
غم غریبیه، انگار که توو یه کشور غریبه باشم و عزیزانم کیلومتر‌ها ازم دور باشن.

انگار که دقیقا وقتی به کسی که دوستش داشتم رسیدم، اونو از دست داده باشم.
یه غمی شبیهِ غمِ شکستنِ اسباب بازیِ مورد علاقه‌ی بچگیام.
یه غم شبیه‌‌ِ مدرسه نرفتن توو مهر، وقتی همه‌ی دوستام رفتن مدرسه.
یه غمی شبیه به غمِ دور افتادن از تنها هم‌کلاسیي که باهاش بیشتر از بقیه صمیمی بودم.
یه غم شبیهِ لحظاتی که هیچ کاری از دستم برنمیاد برای عزیزترین آدمِ زندگیم که روی تخت بیمارستان داره نفس‌های آخرشو میکشه.

یه غم شبیه به وقتی که نمیدونی چته، ولی حالت خیلی بَده و تو هیچ کاری از دستت برنمیاد.
نمیدونم، یه غم عجیبیه؛
این غم گاهی بغض میشه میرسه به گلوم، گاهی اشک میشه میچکه از چشمم.
یه غم که نه میدونم دلیلش چیه، نه میدونم چاره‌اش چیه.
این غم قلبمو میسوزونه، منو از من میگیره، از من غمگین‌ترین آدم دنیا رو میسازه.
روزها به دنبال چاره میگردم برای این غم و شب‌ها سعی میکنم باهاش کنار بیام.
این غم، اندازه‌ی من نیست، منو خسته میکنه،
منو از پا درمیاره. این غم، تنها‌ترین توصیف از حالِ بَدِ منه.
#یادداشت

اگه دیدی غمگینم بغلم کن.
اگه دیدی حالم خوب نیست بغلم کن.
اگه دیدی دلم گرفته بغلم کن.
اگه دیدی گریه میکنم بغلم کن.
اگه دیدی توو خودمم، بغلم کن.
اگه دیدی حالم خوبه بغلم کن.
اگه دیدی خیلی خوشحالم، بغلم کن.
اگه دیدی کنارتم بغلم کن.
اگه میخوای منو رها کنی، قبلش بغلم کن.
اگه حالت خوب نبود، بغلم کن.
اگه دیدی دارم اشک شوق میریزم، بغلم کن.
اگه دیدی غُر میزنم، بغلم کن.
اگه دیدی دارم میرم، بغلم کن.
اگه قراره دیگه هیچوقت همدیگرو نبینیم، لطفا منو بغل کن.

بغلت بهم آرامشی رو میده که هیچ چیز نمیتونه اونطوری حالمو خوب کنه.
بغلت تنها جاییه که برای من اَمنِ.
بغلت حالِ بدمو بهتر، و حالِ خوبمو خوبتر میکنه.
بغلم کن، اگه میخوای هر ثانیه حالم خوب باشه.
بغلم کن، اگه میخوای روز‌هایی که ندارمت، سختی‌های زندگیم آسون بشن.
بغلم کن که دلم میخواد بغلت آخرین مقصدِ من توی این دنیا باشه.
بغلم کن، اگه حالم برات مهمه،
اگه منو خیلی دوست داری، لطفا منو خیلی زیاد بغل کن،
بغلت بهم امید به زندگی میده.
بغلت بهم میفهمونه که هنوز زنده‌ام و نفس میکشم.
بغلت بهم زندگی میبخشه.
بغلت بهم عمر اضافه میبخشه؛
لطفا منو بیشتر بغل کن، من به بغلت نیاز دارم.
#یادداشت

میگفت یه بار برگشته به دختره گفته « قد مرغابیای زاینده رود دوسِت دارم».
به درازای تونلای جاده چالوس خندیدیم بهش.
گفتیم چِت بودی؟ زاینده رود که مرغابی نداره.
گفت: دِ همین دیگه. اونم فکر کرد چِت کردم ولی در اصل میخواستم بگم خوشم نمیاد ازت ولمون کن.
به صد روش مختلف سعی کردم اینو بهش بفهمونم نشد.
یه بار تیزی کشیدم براش فکر کنه مخدری چیزی مصرف کردم فاز قاتل برداشتم بلکه ول کنه بره. چاقو رو گذاشتم بیخ گلوش. من که نمیبُریدم ولی اون خیلی ترسیده بود.
فرداش باز اومد. گفت: وقتی عصبانی میشی جذاب تر میشی.
بهش گفتم سر جدت ول کن. گفت ول کرده را تدبیر نیست. ولت کنم بعدا دلم میسوزه که شاید میتونستم علاقه مندت کنم ولی زود جا زدم.
حرفشو دوست داشتم.
میونمون خوب شد با هم. شبا باباش که میخوابید تک میزد زنگ میزدم بهش. دو ساعت تموم حرف میزدیم با هم. به مرور کمتر شد. دو ساعت شد یه ساعت، یه ساعت شد ده دیقه، ده دیقه شد هفته ای یه بار. نامزد کرد.
بهش پیام دادم: چی شد پ؟
گفت: خود کرده را تدبیر نیست.

نمیتونم دیگه.
اینارو گفتم خودم حالم گرفته شد ولی تو یادت باشه کم محلی همیشه جوابه.
زیادی خودتو بندازی تو دست و پاش میشی مثل آدامس تو دهنش. مزه ت که بره تفت میکنه بیرون. ✉️'

#یادداشت

#قول_بده

,ممنون

نامه واقعی به خدا❤️

( این نامه هم اکنون در موزه گلستان نگهداری میشود)

این ماجرای واقعی در مورد شخصی به نام نظرعلی طالقانی است

که در زمان ناصرالدین شاه ،دانش اموزی در مدرسه ی مروی تهران بود
و بسیار بسیار آدم فقیری بود.

یک روز نظرعلی به ذهنش می رسد که برای خدا نامه ای بنویسد.

نامه ی او در موزه ی گلستان تهران تحت عنوان "نامه ای به خدا" نگهداری می شود.

مضمون این نامه :

بسم الله الرحمن الرحیم

خدمت جناب خدا !

سلام علیکم ،
اینجانب بنده ی شما هستم.

از آن جا که شما در قران فرموده اید :

"و ما من دابه فی الارض الا علی الله رزقها"

«هیچ موجود زنده ای نیست الا اینکه روزی او بر عهده ی من است.»
من هم جنبنده ای هستم از جنبندگان شما روی زمین.
در جای دیگر از قران فرموده اید
"ان الله لا یخلف المیعاد"
مسلما خدا خلف وعده نمیکند.
بنابراین اینجانب به چیزهای زیر نیاز دارم :
۱ - همسری زیبا و متدین
۲ - خانه ای وسیع
۳ - یک خادم
۴ - یک کالسکه و سورچی
۵ - یک باغ
۶ - مقداری پول برای تجارت
۷ - لطفا بعد از هماهنگی به من اطلاع دهید.
مدرسه مروی-حجره ی شماره ی ۱۶- نظرعلی طالقانی

نظرعلی بعد از نوشتن نامه با خودش فکر کرد که نامه را کجا بگذارم؟
می گوید،مسجد خانه ی خداست.
پس بهتره بگذارمش توی مسجد.
می رود به مسجد در بازار تهران(مسجد شاه آن زمان) نامه را در پشت بام مسجد در جایی قایم میکنه و با خودش میگه: حتما خدا پیداش میکنه! او نامه را پنجشنبه در پشت بام مسجد می ذاره.
صبح جمعه ناصرالدین شاه با درباری ها می خواسته به شکار بره.

کاروان او ازجلوی مسجد می گذشته،

از آن جا که(به قول پروین اعتصامی)
"نقش هستی نقشی از ایوان ماست آب و باد وخاک سرگردان ماست"
ناگهان به اذن خدا یک بادتندی شروع به وزیدن می کنه
نامه ی نظرعلی را از پشت بام روی پای ناصرالدین شاه می اندازه.
ناصرالدین شاه نامه را می خواند و دستور می دهد که کاروان به کاخ برگردد.
او یک پیک به مدرسه ی مروی می فرستد،
و نظرعلی را به کاخ فرا می خواند.
وقتی نظرعلی را به کاخ آوردند
دستور می دهد همه وزرایش جمع شوند و می گوید:
نامه ای که برای خدا نوشته بودید ،ایشان به ما حواله فرمودند
پس ما باید انجامش دهیم.
و دستور می دهد همه ی خواسته های نظرعلی یک به یک اجراء شود.
این نامه الآن در موزه گلستان موجود است و نگهداری می شود.
این مطلب را میتوان درس واقعی توکل نامید.

پیجها رو رصد میکنم ببینم کیا وصله تن میشن