دِلَم خون کردی و داغَم نَدیدی
گُلی از بوته ی باغَم نَچیدی
کِشیدی صورتِ خود پُشتِ پَرده
روان چون ماهی دَریا خَزیدی
به دُنبالَت نهادم پا به دَریا
شُدی طوفان و بَرطوفان پَریدی
شُدَم گُم دَر میانِ موجِ ساحِل
کُجا رَفتی ، چرا بی مَن دَویدی؟
زِ ساحِل آمَدَم با زورقِ عِشق
نَدیدی گِردِ خود موجِ سِپیدی
۴ موافق
1400/01/22 - 09:56 در
حـــرف هـــایم