از باد مرا بوی تو آمد امشب
شکرانهی آن به باد دادم دل را...
آدم اونقدر اسیر قطار پرسرعت زندگی میشه که خیلی وقتا نمیفهمه از مسیر اصلیش چقدر منحرف شده!
بعد یهو به خودش میاد و میبینه تمام این مدت سرش و انداخته پایین و فقط دوییده...
مث وقتی که میری کوه! مسیری که تا حالا نرفتی!
بعضی وقتا سرت و میندازی پایین و فقط میری بالا. حالا فک کن یه مسیر چند مقصده باشه و چند نفر دیگه اطرافت باشن. اون وقت احتمال خطا رفتنتم بیشتره! ممکنه ناخودآگاه پا بذاری جای قدمهای اونا و یهو به خودت بیای ببینی «اینجا جایی نیست که باید باشم!»
باید هر چند وقت بار وایسی، نفسی تازه کنی، یه نگاه بندازی به مسیر پشت سرت، یه نگاه بندازی به مسیر پیش روت و بعد دوباره بسمالله...
1399/04/14 - 01:39