با رفتن تو
در پیله ی تنهایی خویش
شوق پروانگی از یادم رفت
مهربانم
لااقل موقع رفتن ، بسپار
ابر جای تو ببارد به سرم
ماه جای تو بتابد به شبم
سر انگشت محبت بزند گاهگاهی به تن پردردم
شاید این تلخی ایام غم انگیز را
باز با یاد تو از یاد برم ...
پ.ن : جواب دوست عزیزم یکتای مهربانم
با آمدنت در پیله ی تنهایی ام
شوق پروانگی آموختم مهربانم
هرکجا هستی باش
من با یادت خوشم
۳ موافق
1397/07/19 - 20:14 در
حـس نـویـس . . .