سلام
فرض کنید كودك خود را برای فراگيري يك ورزش رزمي در باشگاهی ثبت نام کرده اید.
بعد از گذشت چند جلسه ، يا چند ماه مشاهده می کنید ساير بچه هاي هم سن و سالش تمرين مي كنند، مي پرند، ميدوند،ضربه ميزنند،ضربه مي خورند و گاهي ناخواسته روي تشك باشگاه سُر مي خورند و يا شايد يكي زمين بخورد
#اما فرزند شما كه مورد لطف و توجه مربي است؛ فقط باید تماشا کند❗️و هروقت مي خواهد کوچکترین حرکتی را امتحان يا تمرين كند؛ مربیِ دلسوز، برای کمک به کودک شما میشتابد و بودن آنکه کودک شما چیزی را تجربه کند، مربی ابتدا روش صحیح را یادآور می شود و در آخر هم خودش به بهترین شکل آن را اجرا می کند. و تلاش مي كند او را از خطرات اندكِ احتمالي حفظ كند.
وقتی از مربی علت را می پرسید، جملاتی از این قبیل بیان می کند که :
گناه داره هنوز خیلی کوچیکه براش زوده
بچه است خوب درک نمیکنه
حالا آن قدر تو مسابقات باید اجرا کنه بذار فعلا اینجا راحت باشه
نمیشه کلی زمان میبره و من خيلي وقت ندارم
و...
شما خيلي از روش نادرست مربي تعجب مي كنيد. حتي شايد دلسوزي نابجاي او شما را هم
2 امتیاز + /
0 امتیاز - 1395/06/05 - 12:54 در
Physical-Education
زيرا خوب می دانید که با این روش حتی اگر کودک شما نابغه هم باشد از مسابقات باشگاهي هم بالا نمي رود چه رسد به مسابقات محلی و ...
قطعا در اولین مسابقه جدی خود در باشگاه ناموفق و شايد سرخورده شود.
شايد ما هم از اين نوع #دلسوزي هاي نابجا در روش تربيتي مان داشته باشم؛ خوب است تأمل و بررسي كنيم.
عابدینی روان شناس كودك