سالهاست که دل منتظر یک خبر است
جاده در حسرت پیدایی یک رهگذر است
جمعه ها صبر کنید، ندبه ها نذر کنید
شاید این جمعه که میاید و ما منتظریم
شاید این جمعه که ما غافل از آن رهگذریم
آید و شکوه کند از این بی خبری

تابلو زدن‌ تو جاده:«خطر مرگ»
همین، بدون هیچ توضیحی
خب لامصب خطر مرگ در اثر چی؟
من الان چیکار کنم که نمیرم؟ |

مثل کسی که
کنارجاده
تکان می دهد توی هوا
ظرفِ خالیِ بنزین را
قلبم را گرفته ام در دست

دوست داشتن تو...
خیلی چیزهایادمن داد...
مثلا اینکه ...
میشوددریک جاده یک طرفه...
باسرعتی معادل"عشق"کیلومتر...
تنهای تنها....
بی اعتنابه نتیجه...
حرکت کرد...!!!

قول بده كه خواهی آمد ،
اما هرگز نيا ...!

اگر بيايی ،
همه چيز خراب می‌شود ...!

ديگر نميتوانم اينگونه با اشتياق ،
به دريا و جاده خيره شوم ...!

من خو كرده ام ،
به اين انتظار ...!

به اين پرسه زدن ها ،
در اسكله و ايستگاه ...!

اگر بيايی ،
من چشم به راهِ چه كسی بمانم ...؟

امتداد این جاده تنها در اختیار توست!

ممکن است دیگران در کنارت راه بروند، اما هیچکس نمی‌تواند به جای تو این راه را طی کند.

زندگے واسہء کسے دل نمےسوزونہ،
منتظر نمےشینہ ببینہ حرف دلت چیہ طبق خواستت جلو بره!

زندگے خمیر نیست کہ
تو دستات هر جور خواستے شکلش بدے،
زندگے چہ بخواے، چہ نخواے تو رو راهے مےکنہ!
یہ جادهء دو طرفہ نشونت مےده،
اینجا دیگہ میل خودتہ کہ
از کدوم راه برے!

اما هر دو راه انقدر سراشیبے داره،
انقدر پستے بلندے داره کہ بعد یکم راه رفتن مےفہمے هر دوش یکیہ!
دوتا راه باریڪ کہ بہ یہ شاهراه مےرسہ!
شاهراهِ تحمل...
مےتونے وسط راه انقدر گریہ کنے،
انقدر دست و پا بزنے کہ وقتے رسیدے بہ مقصد نشون بدے چقدر بےاراده بودے،
مےتونےام مثل یہ سنگ سفت و محکم باشے!

ببین زندگے سخت مےگیره کہ تو پختہ بشے، امتحاناے آبکے رو کہ همہ بیست مےشن!
زندگے معلم سختگیریہ، اما تو
اون دانش آموزے باش کہ حتے یڪ سؤالم بےجواب نمےزاره...

سؤال زندگے اینہ:
تحمل آزارایے کہ قراره ببینے دارے؟
پس محکم جوابشو بده و بگو
تو همون طوفانے هستے کہ
جلوے هیچ بادے کم نمیارے!

آدم های منفي
به پیچ و خم جاده
می اندیشند
و آدم های مثبت
به زیبایی های جاده
عاقبت هر دو
به مقصد می رسند
اما یکی با حسرت
و دیگری با لذت

برایم شعر بفرست ...

حتی شعرهایی که عاشقان دیگرت ؛
برای تو می‌گویند ...

می خواهم بدانم ،
دیگران که دچار تو می‌شوند ...!

تا کجای شعر پیش می‌روند ،
تا کجای عشق ...

تا کجای جاده‌ای ،
که من در انتهای آن ایستاده‌ام ...!

ترنم باران را نصار چشمانت می کنم نازنینم
تا شبنمی شود بر سرخی گونه هایت
و داغی بوسه ام را به پیشانی ات به یادگار می گذارم
و دست نوازشم را به موهایت هدیه می کنم
که تا عمر داری مرا از خاطر نبری …

پاییز مرا عاشق می کند
باران عاشق تر
حالا تو بگو
این باران پاییزی با من چه می کند؟

ای که بوی باران شکفته در هوایت
یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت

شد خزان به پایت بهار باور من
سایه بان مهرت نمانده بر سر من

جز غمت ندارم به حال دل گواهی
ای که نور چشمم در این شب سیاهی

چشم من به راهت همیشه تا بیایی
باغ من، بهارم، بهشت من کجایی

جان من کجایی، کجایی، که بی تو دل شکسته ام
سر به زانوی غم نهادم به گوشه ای نشسته ام

آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا
مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا

ای گل آشنا، بی قرارم… بیا
وای از این غم جدایی
وای از این غم جدایی
قیصر امین پور

همه چیز گاه اگر کمی تیره می نماید …..
باز روشن می شود زود
تنها فراموش مکن
این حقیقتی است
بارانی باید
تا که رنگین کمانی بر آید
و لیمو هایی ترش
تا که شربتی گوارا فراهم شود
و گاه روزهایی در زحمت تا که از ما انسانه ایی توانا تر بسازد
خورشید دوباره خواهد درخشید
زود خواهی دید

باز باران
بی ترانه
گریه های بی بهانه
می خورد بر سقف قلبم
باورت شاید نباشد
خسته است این قلب تنگم …

عشق مانند باران است
آن گاه که نیست همه آرزویش را دارند و وقتی هم که میاید همه می گریزند …