جنگل

ردپای باران است

ویرانه

ردپای توفان

من ردپای توام

همیشه پشت در خانه ات

تمام می شوم.

تنها نگران این بودم؛

که به جستجوی تو

در دورترین کوچه ی دنیا

به خانه ات برسم

و تو به جستجویم رفته باشی!

چه غم‌بار

وقتی نمی دانی

گم کرده ای

یا گم شده ای؟

لابد دوستت دارم هنوز

که هنوز

فکر می‌کنم

از هزار و صد نسخه‌ی این شعر

یک نسخه را

تو به خانه می‌بری

و تو تنها تو می‌فهمی

چند جای این شعر،

خط خورده است.

پریشانم

پنجره ها را باز گذاشته ام

و باد

اندوه را از هر سرزمینی

به خانه ام می آورد!

عشق

زخم های مرا خوب می کند اما

دردهای جهان را نه…

آغوش

ترکیب پیچیده ای ست

از من و خیال تو

که هر شب

مثل سایه

روی دیوار خانه می افتد…

گاهی

یک پیراهن چهارخانه‌ی مردانه هم حتی

می‌تواند

خانه‌ی آدم باشد

که دل‌تنگی‌هایت را در جیبش بریزی

و دگمه‌هایش را

برای همیشه

ببندی.

آن کس که ترا نقش کند او تنها

تنها نگذاردت میان سودا

در خانه تصویر تو یعنی دل تو

بر رویاند دو صد حریف زیبا

بیرون این خانه ،

این سنگ‌هایی که به پایم می گیرند و

رفتن را درد آورتر می کنند،

همان هایی اند

که سرت به آن ها خواهد خورد

اصلا هیچوقت برنگرد

در این خانه نه گلی مانده

که بوی روزهای گذشته را بدهد

نه آینه ای

که تو را به روی خودش بیاورد.

آبی یعنی آرامش…

کاش سقف خانه‌ی کوچکمان آبی بود..

اگر بود.. انتظار رنگ دیگری داشت:… رنگ آرامش.

رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل

لطیفه​های عجب زیر دام و دانه توست

کامنت اول

یه صبحه دیگه، یه صدایی توی گوشم میگه

ثانیه‌های تو داره میره

امروزو زندگی کن فردا دیگه دیره

نم نم بارون، می‌زنه به کوچه و خیابون

یکی می‌خنده یکی غمگینه

زندگی اینه، همه قشنگیش اینه

خورشید و نو رو ابرای دور و

هر چی که رو زمین و آسمونه

بهم انگیزه میده

رها کن دیروزو زندگی کن امروزو

هر روز یه زندگیِ دوباره ست یه شروعِ جدیده

دوست دارم زندگی رو، دوست دارم زندگی رو

خوب یا بد، اگه آسون یا سخت، نا امید نمی‌شم

چون دوس دارم زندگی رو، دوس دارم زندگی رو



چشماتو وا کن

یه نگاه به خودت و دنیا کن

اگه یه هدف تو دلت باشه

می‌تونه کل دنیا تو دستای تو جا شه

چون همه دنیا می‌سازه واسه تو کابوس و رویا

یکی بیداره و یکی خوابه

راهتو مشخص کن، این یه انتخابه

اگه ابرای سیاه و دیدی

اگه از آینده ترسیدی

پاشو و پرواز کن رو به افق های دور

نگو به سرنوشت می‌بازی

تو بخوای فردا رو می‌سازی

پس دستاتو ببر بالا و بگوووو:

دوست دارم زندگی رو، دوست دارم زندگی رو

خوب یا بد، اگه آسون یا سخت، نا امید نمی‌شم

چون دوس دارم زندگی رو، دوس دارم زندگی رو

زندگی یعنی امیدوار بودن محبوب من

زندگی

مشغله‌ای جدی است

درست مثل دوست داشتن تو

نابینای توام

نزدیک‌تر بیا

فقط به خط بریل می‌توانم که تو را بخوانم،

نزدیک‌تر بیا

که معنی زندگی را بدانم

محمد شمس لنگرودی